مشغول جستجو در مورد محرک های شرطی بودم که به صورت اتفاقی، به مقاله ای برخوردم راجع به پژوهش دانشمندان ژاپنی 60 سال پیش، درباره رفتار میمون های وحشی
غذای اصلی اون ها تو اون زمان، سیب‌زمینیِ شیرینِ خاک آلوده بوده! یه روز هنگام کار، پژوهشگران متوجه شدند میمونی کار جدیدی می کنه: اون سیب زمینی رو قبل از خوردن می شوره
شاید اتفاقی یادگرفته بود، مثلا سیب‌زمینی از دستش به آب افتاده و بدون خاک مزه بهتری داشته.به هرحال او این رفتار رو روزهای بعد هم تکرار کرد و به تدریج میمون‌های دیگه هم این کار رو یاد گرفتند.
اما نکته اصلی این ماجرا اونجاست که:
6 سال بعد، زمانی که صدمین میمون به این رفتار جدید روی اورد، دانشمندان جزیره‌ای تو سیصد مایلی نیز گزارش دادن که میمون‌های اون جزیره نیز شروع به شستن سیب‌زمینی‌ها کرده‌اند.
هیچ ارتباطی میان این جزایر نبود و کسی میمونی رو از جزیره‌ای به جزیره ی دیگه نبرده بودخیلی برام شگفتی اومد و مدتی باهاش بودم تا اینکه به طور اتفاقی، سرگرم دیدن سخنرانی یه
دانشمند انگلیسی شدم و از یه فرضیه ای سخن می گفت به این مضمون که:حافظه و شعور انسان تنها در مغزش ذخیره نمی شه بلکه تمام موجوداتی که تو یه رده و گونه خاص قرار دارند،
توسط یک حوزه مورفوژنتیکی (بسیار شبیه یک حوزه مغناطیسه) احاطه شده اند و به نحوی با یکدیگر در ارتباطند.
به زبون ساده تر:
درونیات انسان ها، به هم انتقال پیدا می کنه و می تونه باعث حرکت یا رکود بشه.یعنی فقط این نیست که من اگه قربانی شرایط و روزگار بشم، تنها به خودم آسیب می رسونه که
ممکنه از طریق این حوزه نامرئی اما حاضر، دیگران رو هم درگیر کنه و اون ها رو هم پایین بکشونه.یا بر عکس حرکت و رشد من، عاملیه که کل هستی رو به حرکت وا می داره.
تو غم گیر کردن، تو شکست دست و پا زدن، تو رابطه ای که تموم شده موندن،
تو بی خیالی و بی آگاهی به سر بردن، به قول مربیم: تا ته یه تونلی که پنیری نیست، بارها رفتن و برگشتن یاپذیرش شکست اما بلند شدن و دیدن درس هاش، ساختن دوباره زندگی، ایجاد رابطه های همبسته و ......
کدوم باعث حرکت و روشنایی هستی ماست؟
شاید زنده یاد حمید مصدق از همین روی بوده که گفته:من اگر برخیزم تو اگر برخیزی همه بر می خیزندمن اگر بشینم، تو اگر بنشینی، چه کسی بر خیزد؟چه کسی با دشمن بستیزد ؟
چه کسی پنجه در پنجه هر دشمن دون آویزد؟من اگر ما نشوم، تنهایم تو اگر ما نشوی،- خویشتنی
